(Zie ook de blog van Erik Jan Bakker)
Maandag 16 november, masterclass Prof.Steve Joordens en peerScholar team University of Toronto.
Voor Joordens is een viertal zaken in onderwijs klip en klaar.
1. Het gaat niet alleen om kennis, maar ook een aantal vaardigheden wordt steeds belangrijker.
2. Technologie gaat niet meer weg uit het onderwijs, dus doe daar dan maar je voordeel mee.
3. Leerlingen vinden ons systeem en het curriculum saai, dus bedenk maar iets om hen weer te binden.
4. Docenten worden door het systeem evenmin uitgedaagd, dus zorg ervoor ook hun creativiteit te revitaliseren.
Er moet dus echt iets gebeuren om de leerlingen (en docenten) van nu stevig de 21ste eeuw in te helpen. Forse uitspraken dus en toen waren we nog maar net 10 minuten aan het luisteren. De verwachtingen ten aanzien van hoe PeerScholar hier een rol in zou kunnen spelen werden daarmee alleen nog maar hoger gespannen.
We hadden daar gedurende het eerste uur intussen onze eigen ervaring mee opgedaan. Vooraf hadden we namelijk als opdracht een tekst geschreven en daar werd nu in een digitale omgeving PeerScholar op losgelaten. Wat dat inhoudt is ongeveer dit: op ieders opdracht werden door ons anoniem reviews gemaakt die uit drie onderdelen bestaan: een score op een schaal van een tot vijf sterren; je gaf 1 ding aan dat je heel goed gedaan vond; je gaf 1 ding aan dat het echt beter zou maken. Zelf had je overigens al eerder je eigen werk ook al een score toegekend.
Met die feedback kon je aan de slag. Het lezen van de meningen van de anderen is spannend en confronterend. Maar je gaat wel analytischer kijken naar je eigen tekst als je immers net zelf ook 3 reviews van anderen hebt gemaakt. Je kritisch denken wordt zo geoefend, alsof je je eigen leraar bent geworden. Je creativiteit was in beeld toen je verbeter voorstellen gaf, de manier waarop je die geeft (en zelf van anderen ontvangt) doet een beroep op je communicatief vermogen. Het voor en met anderen aan het resultaat werken kun je als samenwerken bestempelen. Kortom: het lijdt geen twijfel dat hier een aardige stukje training van maar al te belangrijke vaardigheden aan de orde is! En als je dat structureel doet veranker je de betrokken vaardigheden echt in het leren.
Interessanter werd het nog toen de suggestie werd gedaan dat de anonieme beoordeling voor leerlingen met (leer)handicaps positief werkt, omdat ze dit als eerlijk (en dus veiliger) ervaren. Even doordenken leidt ertoe, dat je dan ook opeens mogelijkheden voor passend onderwijs ziet, al is dat nog niet echt uitgewerkt.
Deze technologie maakt het voor leerlingen leuker, voor de docent uitdagender (zeker als ze de opdrachten met elkaar gaan delen wereldwijd), en het vermindert misschien zelfs de werklast van docenten. Misschien is hierbij een toevoeging van mij: uit voorzichtigheid, want voor Joordens gaat het vast dat het voor docenten veel van dat soort voordelen heeft.
Een volgende versie van peerScholar wordt in februari 2016 in Nederland geïntroduceerd. Op het Mondriaan hopen we dan al de nodige ervaring te hebben opgedaan.
De slotaccoorden van de week.
De Quest conference werd afgesloten met een paneldiscussie met @MichaelFullan1, @RichMacTeach, een schooladministrator, een leerling, @KarenFriedman en panelleider @malloy_john. We waren toen nog steeds onder de indruk van de keynote van die middag van Alan November en de workshop daarna.
Ogenblikkelijk na afloop van het officiële programma werden we in de krochten van het hotel, ook wel de Vaughn West zaal genoemd, verwacht om plenair te reflecteren op de week en onze overgebleven vragen te stellen aan principal Doug McNeill van de Sir Ernest MacMillan Senior Public School van het Toronto District School Board (TDSB).
Helaas waren de medewerkers van de conferentie zo voortvarend aan het opruimen geslagen dat de beamer niet meer aanwezig was. De arme principal moest een vermoeid dertigtal zonder beeldmateriaal te woord staan. Wellicht viel er nog wat te regelen, dus eerst maar onze reflectie in groepjes (van deelnemende scholen) bespreken en centraal terugkoppelen.
Opbrengsten
De opbrengsten van de week waren te veel om op te noemen. Hier een niet limitatieve opsomming: positieve benadering van leerlingen; eigenaarschap geven aan de lerende; de overal aanwezige growth mindset; verschil tussen onderwijs (in scholen) en educatie (binnen en buiten de muren van het klaslokaal); kinderen met special needs bestaan niet, het zijn kinderen met special rights; iedereen mag zijn zoals hij is; ‘Equity and Excellence for All’; ‘Student voice’.
Quick wins
Sommige scholen zijn naar Toronto gekomen om met verschillende vestigingen samen te zijn om plannen te maken. De plannen per vestiging zijn in januari klaar, zo hebben ze afgesproken. Anderen vonden aanknopingspunten van het geleerde bij hun missie: ‘Verdiep, verbind, verander’. Ook had iedereen voor zijn school een aantal ‘quick wins’ bedacht die bij wijze van spreken maandag (of het volgende schooljaar) direct ingevoerd kunnen worden: meer complimenten geven; leerlingen laten reflecteren op hun proces en product; peer assessment; een ‘wall of fame’ maken, niet alleen voor cognitieve prestaties maar ook voor goede verbeteringen of sociale ontwikkelingen; leerlingen verjaardagen laten omroepen; ruimte maken in het rooster om modules te geven; door school georganiseerde talentklassen transformeren naar door leerlingen geleide schoolclubs; aandacht voor ’the community’ en ouderparticipatie; BYOL (Bring Your Own Learning) door te vragen naar de leervragen en nieuwsgierigheid van leerlingen.
Equity and Inclusion en Deep Learning in a Digital World
Soms laten Engelse termen in hun Canadese context zich moeilijk vertalen. Equity is zo’n term, waar we allemaal een beeld bij hebben, maar geen goede vertaling. Het valt nog het beste duidelijk te maken door de vergelijking met de schoen:
“Equality is giving everyone a shoe. Equity is giving everyone a shoe that fits. An Equity Base Analysis takes into account that not everyone has feet”.
Ook de term Passend onderwijs dekt de lading van ‘inclusion’ niet. Het is verankert in de cultuur van de multiculturele samenleving van Toronto e.o. en in het historische perspectief met aandacht voor de First Nation gedachte van de oorspronkelijke bewoners, hun territorium en de natuur.
Keynote speakers Will Richardson, Alec Couros, Sheldon Levy, Alan November en Michael Fullan maakten allemaal op hun eigen manier duidelijk dat de wereld enorm aan het veranderen is, doordat informatie via internet overvloedig aanwezig is. Dat verandert de maatschappijk in een sneller tempo dan we door hebben. Daar moet het onderwijs op inspelen. Kennis is niet meer het belangrijkste. Dit wordt in belang overtroffen door de 6C’s van Deep Learning (Citizenschip, Collaboration, Communication, Creativity, Character en Critical Thinking) of een variant daarop, zoals de 21st Century Skills.
Programma
Naast de inhoudelijke terugblik, werd het programma geëvalueerd. Sommigen vonden het een gemis dat alleen op goede scholen gekeken is en niet in een achterstandswijk. Iemand had de Niagara uitstap willen omruilen voor nog een bezoek aan een school. Anderen vonden het middagprogramma van het bezoek aan de Universiteit van Toronto/Scarborough minder waardevol. Freddy sprak nog een persoonlijk dankwoord uit aan de groep. De contacten die hij had gehad met groepsleden over een persoonlijk leed, versterkten de groep, zo betoogde hij. Harold stelde voor de drankkosten hoofdelijk om te slaan in plaats van per persoon af te rekenen. Ook stelde hij voor de voortgang van het leren van een klas per school vast te leggen via Twitter en met een ‘daily’ hier een krant van te maken. Zo zouden klassen ook van elkaar kunnen leren in leercirkels.
