Pictoverslag door Anja met daaronder het verslag van Willem.

 Nog één keer hebben we Mario de taxichauffeur opgebeld om ons nog wat nieuws van Paramaribo te laten zien. We waren nog niet over de grote brug naar Commewijne geweest.
Zoals gebruikelijk schoten wij enkele tientallen digitale foto’s van deze enorme brug. Mario reed ons vriendelijk met een vaartje van 20 km per uur naar boven met als gevolg een ellenlange stoet auto’s achter ons.
Na wat vriendelijk heen en weer zwaaien reden we naar de oude overtocht met kleine bootjes.
Door de komst van de brug doen zij tegenwoordig vooral dienst als toeristenbootjes.
We bezochten ook nog een visplaats en een hindoetempel waar men 1x per jaar ging baden in de Surinamerivier.

            
Nog een keer dronken wij op advies van Bob een aantal djogos leeg en we vertrokken weer naar het hotel.

Daar bleek dat we waren uitgenodigd om op kosten van Martinair een maaltijd te eten in het hotel. Na even rekenen dachten we pas dinsdag echt te kunnen vertrekken.

Groot was dan ook de verrassing dat we ineens vaart moesten maken. Om kwart voor 7 vertelde de receptionist dat we om half 8 klaar moesten staan met de koffers voor de bus. We zouden terugvliegen!

Busreizen zijn altijd spannend in Suriname. Eenmaal aangekomen moesten we nog 1 keer door de douane. Dit keer ging dit wat makkelijker.

De gezagvoerder van het vliegtuig legde het allemaal nog een keertje uit en een zucht van opluchting klonk door het vliegtuig toen we in beweging kwamen.   Half slapend legden we via Tobago de reis naar Nederland af. En zoals het hoort… van 30 graden naar 10 graden, harde wind en vooral regen! We waren weer thuis.

Nog even een flinke screening bij de douane en een aantal praktijktips omtrent het vervoeren van drank in koffers stonden we in de aankomsthal.
 Flink bruin geworden, heel veel gezien, veel gedaan en veel samen beleefd. En dankbaar, dat we dit konden doen en dat het zo goed is gegaan. Bijzondere mensen ontmoet en nieuwe dingen gedaan, iets betekent voor een ander. Een fijne sfeer, en een heel mooi land met gemotiveerde leerkrachten.

Al die dingen gingen door mijn hoofd toen ik eenmaal thuis achter mijn pc zat en deze woorden intikte. Nu niet meer zeuren als het kopieerpapier weer op is, dacht ik nog…

Ik ben benieuwd hoe we deze learning circle samen gaan vorm geven. Maar dat het gaat lukken daar zijn we wel van overtuigd. Samen kunnen we veel.

Adjossi Suriname, we shall meet again!  Willem