Australië – Travel report – Reisverslag – februari 2019
| Dagverslag 15-02-2019 |
|---|
Vrijdag 15 februari: Na bijna een jaar van voorbereiden is het zover; de 18 deelnemers aan de studiereis naar verzamelen om 18:00 uur op Schiphol. Koffer vol met presentjes voor scholen en veel stroopwafels :-) We vliegen eerst met vlucht AF8220 (KLM) naar Singapore
|
| Terug naar boven | Dagverslag 16-02-2019 |
Zaterdag 16 februari De vlucht met de KLM naar Singapore verliep rustig, 12 uur vliegen en ruim twee uur op Changi airport in Singapore om over te stappen. Prachtige bloemen en een lekker drankje in de cactusbar. Door met de AF9665 (Qantas Airways) naar Sydney.
De enorme Airbus A380 ging met 585 deelnemers weg naar Sydney
|
| Terug naar boven | Dagverslag 17-02-2019 |
Zondag 17 februari: Aankomst in Sydney
Kwart over zes in de ochtend en zonder noemenswaardige vertragingen aangekomen in Sydney. Maar daarmee was de ruim 22-urige reis nog nèt niet helemaal achter de rug. We moesten nog even op ons tandvlees op zoek naar de juiste trein richting de stad en vervolgens die ene mysterieuze buslijn naar onze appartementen.
Aangekomen was de opluchting echter groot, bij het zien van onze huisvesting; prachtige appartementen van Veriu apartments – 84-86 Parramatta Rd, Camperdown. Brandschoon, meerdere slaapkamers, airco, keuken, etc. Op het vroege tijdstip waren logischerwijs nog niet al onze kamers gereed, dus na onze bagage te hebben achtergelaten en even vlot opfrissen in enkele van de appartementen die al wel ingecheckt konden worden, zijn we in verschillende groepjes uitgewaaierd over de stad.
Heerlijk om na zo’n lange reis even met een verse koffie te genieten op de mooie binnenplaats van Veriu.
Daarbij hebben de verschillende groepjes meteen wat fraaie plaatjes geschoten van de bekende trekpleisters als bijvoorbeeld het Opera House en Bondi Beach. De fervente wandelaars werden uitgedaagd tot een fraaie strandwandeling, om in elk geval aan de 10.000 stappen per dag te komen.
Ondanks het slaaptekort heeft iedereen de dinerafspraak bij Alfred Hotel gehaald, hebben we in een lichtelijk verwarde staat en akoestisch “uitdagende” ruimte ons bordje leeg gegeten en zijn we richting onze slaapplekken geslenterd. Let the visible learning begin! Tomorrow that is. |
| Terug naar boven | Dagverslag 18-02-2019 |
Maandag 18 februari: De dag begint vroeg met met heerlijke ontbijtjes uit de eigen keuken :-)
Dan op weg naar het NSW Department of Education, 35 Bridge Street, Sydney voor een oriëntatie op Australian Educational System door Mr.Dean White, Director of School Operations & Performance
Oops, the Ministry moved from 35 Bridge street to 52 Martin’s Place!
After a quick round robin of why we are here, Dean White introduced himself and managed to schedule us into his tight and much more political agenda. He is currently in this position troubleshooting statewide issues at a quick pace. Overview of Education System in NSW The Shift Dean’s Challenge How did Dean made it happen.
Our Takeaway from Dean’s Story Key Phrases Sharing is caring
The buzz during ’the coffee after’ clearly indicated that Dean words were ‘Food for Thought’ :-)
Cancelled Pizza Time to refuel for school visits After the sunset on F (ferry) we continued our learning with….
|
| Terug naar boven | Dagverslag 19-02-2019 |
Dinsdag 19 februari: Bezoek Primary aan Parklea school– Verslag Rivers team TAKEAWAYS
Pictures from Parklea to follow Bezoek aan Sir Joseph Banks High School – Verslag door Tonnie Doornebosch ‘We want to see the light in their eyes’ Vanaf het tankstation rijden we in twee busjes naar de Sir Joseph Banks High School (SJBHS). Het is warm en op de weg rijden de auto’s in lange files door Sydney. Links rijden gaat onze Gert prima af. Onderweg verliezen we weliswaar een wieldop, maar daar blijft dan het ook bij. De weg is slecht en de buurt wordt naarmate we dichterbij onze bestemming komen rommeliger. Veel huizen hebben tralies voor de ramen en de auto’s zien er minder chic uit.
Joseph Banks was een Engelse natuuronderzoeker en botanicus. Hij werd geboren in een welvarende familie en was de enige zoon van Sarah en William Banks, een landeigenaar en lid van de House of Commons.
‘Happy students learn; so it’s all about the kids’
I want to move it, move it, move it! Onder het motto : “its all about the kids”, is het roer omgegaan. De ideeën van John Hattie hebben daarbij geholpen, maar vooral ook een enorme betrokkenheid van het docententeam. Het vuur en de passie waarmee de docenten ons over hun leerlingen vertellen, de analyses van de data en over de aanpak die daaruit voort is gekomen is voelbaar. De leerlingen die we zien en die iets vertellen of demonstreren zijn zichtbaar trots op hun school.
Relationship De leerlingen worden gezien en merken dat de docenten echt geïnteresseerd zijn in hun welbevinden en hun leren. Op allerlei manieren wordt het leren en de prestaties van de leerlingen zichtbaar gemaakt. De leerlingen weten waar ze staan en wat hun volgende (kleine) stap voorwaarts is. Dots op een boom om aan te geven wat ze al beheersen op het gebied van rekenen, Ninja’s op een wand om aan te geven welk level ze hebben gehaald als het gaat om taalvaardigheid. Bookmarks geven hun volgende uitdaging aan. Deze hebben ze bij zich in de lessen.
Het leren staat centraal. Leren is alleen mogelijk als er de voorwaarden goed zijn. Geen honger en geen onrust in de lessen. “Als we hun gedrag onder controle hebben, kunnen we gaan leren”. Er is een uitgebreide zorgcultuur op de school. De school werkt met eigen protocollen om de docenten de juiste informatie te geven over de leerlingen. De leerlingen worden uitgedaagd mee te denken over effectief leren. Er worden bijeenkomsten georganiseerd waarbij de docenten feedback vragen over de lesopdrachten en de didactiek. In een hoog tempo worden we voorzien van informatie. Een ochtend vol “Food for thought”, waarmee we, samen met de lekkere hapjes, ons hoofd en onze maag hebben gevuld.
Willoughby Girls High School – Verslag door Hiltje Rookmaker
Willoughby Girls High School, 950 studenten sinds 1934. “Girls compete with each other, women empower one another” Op dinsdagmiddag 19 februari 2019 hebben we een bezoek gebracht aan een vo school voor meisjes. De meisjes komen voornamelijk uit een upper class milieu. De school staat in new South Wales zit in de top van de publieke scholen. In Australië zijn wel meisjes scholen want dan doen meisjes het beter. Jongens scholen niet want jongens leren beter gemengd. Meisjes zijn meestal passieve leerders, ze weten hoe te gedragen zijn erg aardig. Voorbeeld van Rosemary: Ik startte mijn eerste les en vroeg om boeken op tafel om te beginnen en dat was in zeer korte tijd voor elkaar, zij dacht toen: oei ik heb te weinig voorbereid voor deze les.
Liz, directeur van de school werkt aan de school sinds 2014. Liz vertelde dat zij kwam in een cultuur waar de regels op school heel duidelijk zijn, Zwart-wit en geen ruimte voor een grijs gebied. Dat is wel heel strak maar zorgt ook voor duidelijkheid en geen discussies. Het gaat op deze school niet alleen om de scores het gaat om meer. Zo hebben ze op de rapporten op een gegeven moment the marks weggelaten. De verwachting was dat ouders zouden reageren maar dat bleef uit. Leerlingen scoren op school goed volgens de Australien Admission Rank. Het gaat op school om plezier en niet alleen om cijfers. De groeifactor van de leerlingen is er niet. Leerlingen willen weten wat ze moeten leren voor de test. De lazy A student ze doen te weinig om te groeien. Hoe veranderen we de cultuur van de school? Van fixed mind thinking naar growth mind thinking? De reden dat Liz gereageerd heeft op de vacature is dat de baan goed paste bij de persoon. De school was zo ver op orde dat zij ideeën kon droppen in de school. Boeken uitreiken aan verschillende groepen docenten en daar over praten. Hattie was een van die ideeën en boeken. Wat Liz vooral doet met de ideeën is delegeren. De medewerkers in de school werken het uit en implementeren het. Een van de zaken die veranderd is, is niet testen aan het eind maar testen om leren te bevorderen. Een belangrijk boek voor deze school is Making thinking Visible en het boek Team Teaching. Er wordt gewerkt met de collega’s die mee willen. Die het nog niet zien zitten moeten niet in de weg lopen. Een grote uitdaging is gedifferentieerd lesgeven in de klas.
Naast uitdagingen zijn er ook zaken die we al doen. We werken met de 8 culturele sterktes die voor komen in de klassen. Expectations, opportunities, time, modeling, language, environment, interactions, routines. We debatteren met studenten over onderwerpen. Zoals de nationale holiday’s , wat zijn voor en nadelen daarvan? Leerlingen actief betrekken en laten meedenken daarover. Elke docent een heeft een professionaliseringsplan en dat bespreken we met elkaar op de professionaliseringsdag. Personeel moet hier hetzelfde doen als de leerlingen. Een leerdoel vast stellen. Van belang The Why. Waarom doen we zaken was niet altijd duidelijk. Nu wel een aandachtspunt voor wat we doen. Werken met rubriks in de school heeft al een plek. Ze zijn nu nog gemaakt door de docenten de volgende stap is gemaakt door met studenten. En ter afsluiting een spreuk die in de gang hangt: “Girls compete with each other, women empower one another”
|
| Terug naar boven | Dagverslag 20-02-2019 |
Woensdag 20 februari Bezoek aan Connels Point Primary School – Verslag door Rowan en Aydn
Op een regenachtige en grijze ochtend vertrokken we met de hele groep om 08:50 naar Connels Point Public School (PO school) waar Therese Corben de directrice is. We werden door een groepje enthousiaste ‘Leader students’ in colbert opgewacht en ontvangen.
We kregen vervolgens een korte rondleiding op het terrein van de school door Mw. Corben. Zij legde ons met hulp van de leerlingen uit dat de student counsil (waar deze leerlingen deel van uitmaken) elk jaar één of enkele ideeën realiseren waarmee zij de school willen verrijken. Hierbij krijgen de leerlingen veel autonomie en wordt in ieder geval één idee uitgevoerd. Uit voorgaande jaren stond er een kippenren en was er een moestuin.
Het leek de leerlingen dit jaar een goed idee om looppaden, zitplaatsen en een barbecue toe te voegen. Een onderdeel van dit project is de verantwoordelijkheid om een fundraiser te organiseren voor de uitvoering van de plannen. De leerlingen gaven zelf later aan dat deze activiteiten het eigenaarschap van, en trots op de school vergroten.
Na de ‘morning tea’ tijd om het schoolplein te verkennen
Stoelen aan de kant en samen met leerlingen een echte Lego competition.
We’er all Champions :-)
Verschillende docenten hebben een korte presentatie gegeven over een specifiek onderdeel van hun onderwijspraktijk, waar de theorie van Hattie steeds onder lag. De good practice voorbeelden die hierbij zijn uitgelicht gingen over zaken als boeiende teksten schrijven, reflecteren op het eigen leren, strategieën voor formatief toetsen en het creëren van een veilige leeromgeving waar een leerling fouten mag maken.
Onder leiding van enkele Leader students hebben we verschillende lesbezoeken gedaan. Daarbij vielen ons direct de leerdoelen en bijbehorende succescriteria op bij elke opdracht waaraan de leerlingen werkten. Hierdoor konden zelfs wij, als buitenstaanders, formatief toetsen; we zagen in één oogopslag welke leerlingen extra aandacht nodig hadden, wie voorop liepen en wie gewoon goed bezig waren. De resultaten van de opdrachten zijn een vorm van bewijs verzameling. Om dit in onze eigen onderwijspraktijk uit te voeren zijn bijzonder kleine didactische en pedagogische veranderingen nodig, die echter een grote impact hebben op het leren en de zichtbaarheid daarvan voor jou als docent en voor de leerlingen zelf.
Combining Math and Arts
Op deze school, net als op de voorgaande scholen, werden data gebruikt om groei en ontwikkeling van de leerlingen in beeld te brengen en te monitoren. Data werden in ieder geval niet gebruikt om docenten en/of leerlingen af te rekenen of onderwijs te beoordelen (dit is volgens ons vaak helaas wel de manier waarop cito scores in Nederland gebruikt worden). Om effectief gebruik te maken van data moet eerst worden afgesproken: “Waar willen wij (docententeams en schoolleiding) eigenlijk aan werken (en waarom)? En waar willen we leerlingen in laten groeien?” Om dit helder te krijgen is een gemeenschappelijke taal onder docenten en leidinggevenden nodig. De vraag die wij meenemen is: hoe komen wij, in de Nederlandse onderwijspraktijk, aan relevante data waarmee we de groei van leerlingen zichtbaar kunnen maken?
In een korte reflectieve wandeling en afsluiting hebben we ons uitgesproken over wat we op dit moment zouden willen meenemen naar onze eigen school. Daarbij hebben we bewust nog niet stilgestaan bij de implementatie complicaties, maar hebben we durven dromen. Als afsluiting en prachtige uitvoering van Puchini’s Turandot in the Sydney Opera House.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 21-02-2019 |
Donderdag 21 februari: PO naar Woollahra PS – Verslag Arnhem Rivers School team. Hopes and dreams…
Housing 600 pupils , the building dating to the 19thC and had been recently painted covering (in the Heads words) the vomit yellow which had adorned all the walls previously. Wellbeing and Philosophy lessons were strongly valued and examples of these were demonstrated during the tour. The school has an OC (Opportunity Class) for the Gifted and Talented pupils. Here Concept-based learning was the focus. The Design thinking model was used to explore ideas and creative thinking. The learning environment was exceptional; every space used effectively to enhance learning and tell the schools story.
The pupils were given clear leadership roles in the school and had responsibilities in the care and many daily tasks. They could speak eloquently about the learning process and the why. They cooked us a delicious, all Oz lunch!
The passion for learning and facilitating this learning was tangible – it oozed out of the school in every way. Woollahra was described by a student as, “ their home, learning was like a bus ride; they are in the driving seat and the teacher is the passenger who tells them to stop or suggests another route” Connected and personalized learning was embedded and visible without being over explicit or ‘in your face’ throughout all the 3 stages. No show! No fuss! Just real passion for learning and teaching.
Bezoek Endeavour Sports High School (the school where sport stars are made) Verslag door Peter Koopman.
De slogan van de school is: Verslag bezoek Endeavour Sports High School (the school where sport stars are made) individual potential. Achieving personal best. Principal James Kozlowski: it is our number one priority in all that we do.
Ook alle van inheemse afkomst (Aboriginals) krijgen een aangepast programma. Deels omdat ze vaak niet bij hun ouders wonen en deels omdat ze heel vatbaar zijn voor allerlei ziektes al nierfalen en diabetes.
Learning how to give constructive feedback. Wat hebben we gezien:
De school staat aan het begin van formatief assessment. Er wordt nu gewerkt aan de vraag wat een goed pedagogisch klimaat is. Opvallend was dat de principal heel uitgesproken was over de structuur en uniforme aanpak bij leerlingen, maar dat hij heel veel vrij laat bij de docenten in het al dan niet meegaan in de ontwikkeling. Er is nog zeker geen collaboratieve aanpak die we op andere scholen wel zagen. Er wordt nu van uitgegaan van kleine succeservaringen die een motiverende werking moeten hebben op de anderen; dit proces begint te lopen.
Karina Dunne (docente geschiedenis en Engels) gaf een presentatie over de shift van vererven van kennis naar het leren van skills. Zij was uitgesproken over haar formatieve aanpak en maakt daarin ook mooie stappen. Ze is één van de voorbeelden voor de rest van de docenten. Ze had zich het gedachtegoed van Hattie goed eigen gemaakt.
Wat zijn onze take aways?
Reflectiebijeenkomst op Bellevue Hill School – Christel Wolterinck
Nadat Bob en Gert de twee busjes veilig achter het hekwerk hebben weten te drukken worden we vriendelijk onthaald door 5 leerlingen uit groep 6. Samen met hen en principal Sue verkennen we het gebouw. Een gebouw dat is ontworpen vanuit een visie op “future focused learning”, waar het onderwijs zich richt op het ontwikkelen van kritische en creatieve denkvaardigheden van leerlingen. In innovatieve leeromgevingen wordt van de docenten gevraagd dat ze leerlingen prikkelen, betrekken en ondersteunen in hun eigen leerproces. Zo zien we open flexibele leerruimtes met dito meubilair en indrukwekkende presentatieschermen waar meerdere groepen leerlingen bediend worden.
De leerkracht van groep 4 vertelt dat haar leerlingen in een carrousel met verwerkingsopdrachten de verschillende standen van de maan leren kennen: op muzikale, poëtische en creatieve wijze. Best een drukke bedoening dat veel vraagt van de leerkracht. Op verschillende plaatsen zien we de WHY vraag: waarom kunnen pinguïns niet vliegen? Het hele bord staat vol met argumenten bedacht door leerlingen: nou, gewoon omdat ze liever zwemmen…..
In mijn beleving heeft Bellevue Hill Public School veel potentie voor de toekomst. Er staat een modern schoolgebouw waar de komende jaren stappen gemaakt kunnen worden met ‘future focussed furniture’ op weg naar “future focused learning”.
We sluiten de dag af met een afscheidsdiner waarbij verschillende principles van de bezochte scholen aanschoven. Er worden mooie woorden gesproken door Bob en Gert waarbij onze gastvrouwen, Theresa en Pam, in het zonnetje worden gezet. Een paar knuffels en kaartjes voor de Opera zijn dik verdiend!
|
| Terug naar boven | Dagverslag 22-02-2019 |
Vrijdag 22 februari Blue Mountains, een ontdekkingstocht – Verslag door Erik Jan Bakker en Gert Schooten
Het scheelde niet veel of we waren met minder mensen van onze expeditiedag terug gekomen dan we hadden gedacht, om maar eens met een sizzling start (step 2 of the 7 steps towards successfull writing) te beginnen! Het zal nog blijken dat we trouwens niet compleet wáren bij terugkeer, al hoorde daar een spannend moment bij en is er uiteindelijk een aanvaardbare reden voor te geven. Het gaat om een moment waar jullie de zakdoeken bij nodig zullen hebben, je weet wel hartstochtelijke ontmoetingen met mensen die je lang niet gezien hebt en zo (tightening tension, step 3!). Maar laten we bij het begin beginnen! De start van deze mooie expeditie was in mist gehuld, maar gelukkig hadden we een enthousiaste tourleader, Jenny Walker, niet de zus van Johnny (voor zover wij weten), maar wel iemand wier ranking in Tripadvisor omhoog zou pieken na deze dag (aldus Jill, toen zij nog bij ons was… 4. Dynamic dialogue). Zij bracht ons vanuit haar nog enigszins geblakerde Springwoodwijkje tussen de 18 holes van een golfcourse in haar tuin, naar de eerste stop. Daar, bij de conservation hut (beroemd om zijn koffie) stond een tweetal busjes met een groep bezoekers die in oranje reddingsvesten werd gehesen, maar wie ons kent, weet dat dit voor ons niet nodig is (5. Show don’t tell). Slechts gesterkt door het eerste tussendoortje van die dag (vers gebakken scones) gingen wij op weg naar het eerste fraaie uitzicht. Daar hoorde niet de Wentworth Falls bij, die te ver lopen bleek. Sommigen van ons waren na déze trappen al ietwat geneigd elk spoortje uitzicht te benutten om uit te rusten zo leerde ons menige Dynamic Dialogue (Step 4) met Margriet, Germien en Linda (die desalniettemin in de loop van de dag tot grote hoogten zouden stijgen).
De mist verdunde al enigszins toen wij naar onze volgende attractie gingen: het Hydro Majestic hotel, waar sommigen zich in een wereld waanden van koloniale luxe.
Het was een grote stap voor onze groep naar de aansluitende wandeling in het tropische regenwoud van the Coachwood Glen Nature Trail, waar boomhoge varens en beekjes profiteerden van de hoge stammen in deze spannende omgeving.
Ja spannend, want ieder ging zo ongeveer zijn eigen weg me dramatische gevolgen van dien. Want Bob, die zich onderweg al had verheugd op de herhaling van zijn Zenmoment hier van twee jaar geleden (“This is one of the most beautiful spots I have ever visited” zoals hij ons in een geheimzinnige dynamic dialogue wist mee te delen), bleek zoek! BOB WHERE ARE YOU? Klonk het aanstonds uit de mond van zijn kompaan Gert (niet de Gert die deze tekst met het zweet op het voorhoofd uit de laptop ranselt)… Gelukkig kroop hij uiteindelijk toch uit de varens omhoog, neergedaald uit zijn extatische Jurassic Moment.
Het werd tijd om de innerlijke mens weer van voedsel te voorzien, en dat deden wij in de Vallei waar een Kangaroo-infested Magelong Tea Room in toch nog redelijke korte tijd een behoorlijke maaltijd wist te produceren. Het zonnetje liet zich inmiddels ook smaken (show don’t tell) door menigeen van ons gezelschap.
Jenny had nog een niet door toeristen overlopen attractie in petto met een klimmetje naar een ver uitzichtpunt van Hargraves Lookout, iets wat we niet snel zullen vergeten: het lopen op een richel tot aan de beloning van het magnifieke eindpunt riep bij een enkeling zelfs herinneringen op aan zulke fraaie plekken als de Ngorongorokrater in Tanzania (dynamic dialogue met Linda). Daar kon dit stukje Australië dus zomaar tegenop – en wij waren er blij mee.
Op dit moment van de reis waren we nog compleet. Dat zou al snel veranderen (tightening tension én ban the boring: two steps in one!!!). Katoomba is een plek die we niet snel zullen vergeten, vergeten, vergeten want een van de mooiste plekken is toch wel het Echo Point oint. We hadden heel duidelijk mooi niet afgesproken (vindt Peter) hoe laat we zouden verzamelen, dus nestor Kees was níet te laat. Hij heeft daardoor helaas geen afscheid kunnen van Liz. Die raakten wij hier namelijk kwijt, niet aan de straatstenen, maar aan de trein die haar met haar schoonfamilie zou verenigen (zakdoeken!). Hiermee is het raadsel van de verdwijning, die geen verdwijning is, opgelost.
En toen, opeens ‘out of the blue Mountains’… kwam er een jongensdroom uit.
Ons restte een tocht naar Springwood, waar de familie van Jenny zich had uitgesloofd op een smakelijke maaltijd aan het zwembad. Hier had de dag op een exciting ending (step 7) kunnen uitlopen als de badpakken maar uit de rugzakken hadden willen komen, maar helaas. Het overvloedige eten kostte teveel tijd en energie. Er was zelfs een uitvoerig toetje te genieten. In diverse dialogen met Hiltje hengelden wij nog naar verder voedsel voor ons verslag, maar om onnaspeurlijke redenen kunnen wij ons er niets meer van herinneren. Behalve dat er een stoel in voorkwam, een mannendingetje en iets met een barbecuebuik.
Energie had ook ons duo busjes in die mate opgemaakt, dat we onderweg nog moesten tanken. Daarin kwam Peter (met dank aan de lantaarn van co-driver Catherine) in een heldenrol, omdat hij wist te achterhalen waar het knopje zat om de benzinedop van binnenuit te kunnen openen. Onderweg werd nog druk gesnurkt, hetgeen de verzuchting opriep, dat wie samen naar de opera gaat ook wel een duet moet kunnen snurken, dit als wel heel originele dynamic dialogue.
Onze conclusie: er staat in dit verslag niets wat enige relatie onderhoudt met kennis over de Blue Mountains zelf. Hiervoor verwijzen wij graag naar wikipedia: Blue Mountains Wij vinden wel dat we veel hebben geleerd. Daarmee is onze learning intention toch maar mooi uit gekomen. |
| Terug naar boven | Dagverslag 23-02-2019 |
Zaterdag 23 februari: Tijd om uit te checken en bus naar het regenachtige Sydney airport, om vervolgens met met de vlucht TT243 naar Melbourne te vliegen.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 24-02-2019 |
Zondag 24 februari Ons Great Ocean Road Edventure – Verslag door Linda
De tweede helft van de reis is aangebroken en we hebben ons geïnstalleerd in Melbourne. Optioneel was de Great Ocean Road en de hele groep koos ervoor om die te gaan rijden, tenminste een stukje. En dus worden er door Bob, Christel, Gert en Peter al vroeg 2 busjes bij het vliegveld opgehaald.
Om tien uur is iedereen present en gaan we op pad. Eerst door Melbourne, redelijk rustig op zondag. Langs de haven om dan af te zakken naar de kust. Een rit van anderhalf uur en een kop koffie later zien we langzaam in zicht komen waarvoor we gekomen zijn namelijk de zee. Strak blauwe lucht, witte schuimende golven die op een mooie stranden en rotsen rollen. De verleiding is te groot en we stoppen om onze voeten in het water te steken en de wind te voelen. Daarna naar de officiële start van de road voor een fotomomentje en weer verder. We zakken af en rijden langs het ene prachtige plaatje naar het volgende adembenemende uitzicht en komen uiteindelijk aan bij het badplaatsje Lorne. Tijd voor de lunch. Daarna weer verder, we hebben nog geen Koala’s gezien. We draaien na weer een prachtig stuk weg een parkeerplaats op Kenneth River. Onder een groepje eucalyptusbomen staat een grote groep mensen naar boven te kijken, te wijzen en foto’s te maken. Dit kan niet missen, er is hier een groepje Koala’s sinds jaar en dag hier hun optrekje hebben gevonden.
Na de fel begeerde foto’s nog even zwemmen, zonnen en luieren en dan is het tijd om weer richting Melbourne te gaan.
Onderweg even stoppen bij de supermarkt in Lorne om lekker strandeten te kopen wat we een eindje verder op het strand van Angelsea samen opeten. Echt veel mooier gaat het niet worden vandaag.
Tijd om weer naar het hotel te gaan, de busjes moeten ook nog terug naar het vliegveld tenslotte. We zien zowaar in de schemering een aantal Kangoeroes…. check! Al met al een prachtige dag.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 25-02-2019 |
Maandag 25 februari – Verslag door Germien Bezoek aan Bastow Institute of Educational Leadership– 603-615 Queensberry Street – North Melbourne, Victoria 3051 Australia G’day Melbourne
Vanochtend liepen we in ongeveer 20 minuten naar het Bastow institute of educational leadership. Het instituut zit in een oud gebouw waar vroeger een public school in heeft gezeten. Henri Robert Bastow (1839-1920), de beroemde architect van public scholen, staat als standbeeld voor de ingang. Hij heeft 615 scholen ontworpen in Victoria in vijf jaar tijd.
Binnen is het een heel modern gebouw met de modernste presentatieruimtes.
Christopher en Theresa ontvingen ons hartelijk en gaven een introductie over de geschiedenis van het
Voor de komende tien jaar zijn er doelen opgesteld. De link dat een postcode je toekomst bepaalt, willen ze bijvoorbeeld doorbreken. Schoolleiders komen samen om hun eigen praktijk te delen met elkaar. Er is een link tussen goed leiderschap en de leeropbrengsten van leerlingen. Er is een curriculum (FISO) ontwikkeld voor schooleiders. Het framework is uniek in de wereld. Ze werken ook met een (zelf)assessment voor aspirant leiders (VAPA). Ze vinden het namelijk belangrijk om toekomstige leiders op te sporen en te ontwikkelen, waaronder vrouwen. De competenties die je nodig hebt bestaan uit kennis en vaardigheden en sociale en emotionele competenties.
Vervolgens nam Theresa ons mee in een methode (Open to leadershiplearning) om een probleem rondom leerlingen goed af te pellen. Haar motto was dat je de tijd moet nemen om door te vragen op verschillende perspectieven. In het onderwijs hebben we soms de neiging om gelijk in oplossingen te schieten. Open learning gaat over hoe je beelden uit de hoofden van collega’s haalt en samen kijkt naar waar je staat in het proces. Je onderzoekt patronen en memtale modellen bij de ander door ondere feedback. Je lost samen problemen op met data.
Tot slot werden we zelf aan het werk gezet in groepen met een probleem rondom leerlingen op de eigen school.
Erik Jan bedankte namens de groep Theresa en Christy voor hun presentatie en ontvangst.
Primary / PO bezoekt North Melbourne PS, Primary school – verslag door team Rivers Arnhem.
We were welcomed to the school by Principal, Sally who believed we were Norwegians! So not Finnish this time. Our first impression of the school was ‘casual’, as teachers were in T-shirts and there was no uniform. A happy school where the children were keen to speak to us. There were plenty of resources to hand and no need for labelled boxes and pristine worktops. What you see is what you get at N Melbourne Primary; honest, open teaching and learning in a somewhat cluttered building.
We observed a PLT discussing examples of y2 writing; 5 teachers sharing their thoughts about the writing in a real collaborative approach. A PLT has 2 slots of 100 minutes to facilitate teacher collaboration!
A room full of Math!
Take aways
All in all a good open talk with Sally provided us with food for thought… A pretty warm walk back through the City. We needed our ‘sunnies’.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 26-02-2019 |
Dinsdag 26 februari: Primary/ PO bezoekt – Carlton Gardens PS Primary school
Carlton Primary School situated in the heart of the city has grown enormously in the last 8 years from around 140 to approximately 430 students. This is due to the building of many apartment blocks in the city where young families choose to live. The school has a good reputation and scores well in the NAPLAN assessment. On entering, the impression we got was a well organised, inviting and friendly environment with the children’s learning visible in corridors and learning spaces without it feeling that it was ‘over done’.
PLC meetings were organised in year groups as there were generally 2-3 year form entries. Teachers were allocated 100 minutes a week to collaborate. This time they used for planning the next weeks lessons based on the evidence of learning and progress from the current weeks learning tasks. They engaged in the PLC circular procedure every three weeks.
Each lesson had a set format and within this structure, the teachers were given the freedom to teach in their desired approach not having to use any set programs.
Essential Questions
They could therefore pick and choose to use their own professional judgement to select materials. With the focus on the HITS (High impact teaching strategies). There was lots of ‘turn and talk’ making the writing activity we saw a real ‘involved activity’.
Intervention is scheduled for 30 minutes per day per class with the idea of all hands on deck. This includes music, art etc. Interventions are not seen as remedial teaching. It is the time when students get extension, consolidation or mediation in smaller groups. The school uses ‘data walls’ to track students’ progress.
Bezoek aan Wembly PS, Primary school – Deep, deeper, deepest……….
Wembley Primary school is 7 years down the line with their visible learning and PLC journey. Terry the Principle explained that this was a year of no surprises! Their strategic plan included going deeper with data, formative assessment and instructional strategies. Their goal was to achieve automaticity with all HITS high impact teaching strategies (Marzano).
Reporting to parents took the form of sharing the information from the Proficiency Scale which was continuously ‘visible’. They also had an introductory report with parents and the second and third ‘reporting moments’ during the year took the form of 3 way conferencing with student, parent and teacher.
They would start the PLC with a common formative assessment CFA which gave them their current reality of where the students are at. The students would then track their progress on a rocket or race car. Teachers have two 50 minute sessions for collaboration per week and 100 minutes on their own where they should have regular peer observation.
‘Data today is instruction for tomorrow’ is their powerful mindset and approach to teaching and learning. They use the Proficiency Scale to describe what the learners know, understand and do in their stages of development. To make CHANGE effective or smoother they categorised the people involved as 1st order or 2nd order change and then could meet the needs of the individual during that change process.
Secondary/VO bezoekt Alkira College – Verslag door Margriet, Rowan, Aydn en Kees We beginnen deze dag met een bezoek aan Alkira Secondary College, waar we door principal John Shaw met een Nederlandse tekst worden ontvangen. De school heeft 1300 leerlingen en is tien jaar oud. Het is een zogenaamde Public Private Partnership school, hetgeen betekent dat het gebouw en de faciliteiten gefinancierd worden door een externe partij. Die heeft het schoolgebouw voor 30 miljoen dollar laten bouwen en betaalt het onderhoud. De overheid van de staat Victoria betaalt deze partij elk jaar 1 miljoen dollar en kan door deze constructie jaarlijks meerdere scholen laten (ver-)bouwen.
Het credo van Alkira is “We exist to secure the entitlements of all of our students”, en als kernwaarden hanteert de school “Respect, Integrity, Care, Excllence”. De school is zo succesvol dat er jaarlijks 300 leerlingen moeten worden afgewezen. In de afgelopen jaren heeft de school mede door ondersteuning van de overheid een duidelijke omslag gemaakt naar data-gestuurd onderwijs. De gebruikelijke scepsis ten aanzien van door de overheid geïnitieerde onderwijsvernieuwing is op Alkira verdwenen doordat men ervaart dat de overheid financiële en praktische hulp blijft bieden. In docententeams wordt — onder leiding van docenten die “data leaders” zijn en samen met de schoolleiding het “school improvement team” vormen — geleerd die data te gebruiken om het onderwijs constant aan te passen en te verbeteren, waarbij het kijken naar de groei(-mogelijkheden) van leerlingen steeds centraal staat. Om beter te kunnen omgaan met de concentratie van de leerlingen is de lestijd onlangs na intern overleg van 75 minuten teruggegaan naar 45 minuten (maar er komen nu ook blokuren voor). De klassengrootte is maximaal 26 (al wordt deze zelden bereikt). Na de inleiding van de principal werden we door twee “school captains” (Cael en Bailey) rondgeleid. In de klassen was de onderwijsfilosofie van de staat Victoria en de school duidelijk zichtbaar. Een sterk punt is dat elke docent op het bord aangeeft het onderwerp van de les, de leerdoelen, de succescriteria (wanneer is het doel van de les behaald), de taak (wat moeten de leerlingen doen) en “vocabulary”. Dit laatste heeft te maken met het feit dat van docenten wordt verwacht dat zij hun leerlingen de voor het vak belangrijke woordenschat bijbrengen. Door dit alles is sprake van een grote mate van herkenbaarheid en “common language”.
Gedurende de rondleiding kregen leerlingen de gelegenheid tijdens een aardrijkskundeles de gasten wat vragen te stellen over Nederland. Secondary – Dandenong High School – Verslag door Margriet, Rowan, Aydn en Kees Na de lunch werd het bezoek afgesloten, waarna we naar de tweede school van de dag vertrokken, Dandenong High School. Hier ontving principal Susan Ogden ons met nog een lunch, een tastbaar bewijs van de Australische gastvrijheid die wij nu al ruim een week ervaren (“visible hospitality”). DHS bestaat in 2019 precies 100 jaar en heeft in die tijd veel ontwikkelingen meegemaakt. De laatste daarvan is een fusie met twee andere scholen uit de omgeving waar die scholen de overheid zelf om hebben gevraagd. Als gevolg van de fusie is achter een 100-jaar oude gevel een school van ruim 1800 leerlingen ontstaan die verdeeld is in een zevental gebouwen (de zogenaamde “houses”) van elk 250 tot 300 leerlingen en 25 docenten. De leerlingen brengen het grootste deel van hun tijd in het eigen “house” door. Net als op veel andere Australische scholen het geval is, staan de verschillende gebouwen op een uitgestrekt terrein. Mede door deze organisatievorm geeft de school invulling aan haar visie: “An environment in which all students can achieve excellence and success in their learning and reach their potential”.
De school heeft te maken met veel laaggeschoolde ouders en is erg multicultureel (79 andere talen dan Engels, 25% vluchtelingen van wie sommigen nog maar pas in Australië wonen). De onderlinge verschillen in niveau tussen (groepen) leerlingen in dezelfde klas zijn hierdoor erg groot. Na de fusie en de nieuwbouw heeft de school zich eerst geconcentreerd op de structuur, het curriculum en de processen die nodig zijn om het onderwijs vorm te geven. Toen in 2012 geconstateerd werd dat de onderwijsprestaties van de leerlingen achterbleven, is gekozen voor een aanpak waarbij elk jaar in de hele school een van John Hattie’s “high impact teaching strategies” wordt ingevoerd. Dit gebeurt in “professional learning teams”. Om recht te doen aan de door Hattie beschreven vijf fasen van de les die zorgen voor “deeper learning” is ervoor gekozen de lestijd van 45 minuten te vervangen door 75 minuten (merkwaardigerwijs dus precies het tegenovergestelde van wat Alkira College heeft gedaan!). In de lessen die we tijdens de rondleiding hebben bezocht viel ons op dat er over het algeheel sprake was van een prettige sfeer waarin sommige docenten hun leerlingen op gedifferentieerde wijze lieten werken en andere een meer frontale aanpak hadden. Daarnaast vielen op de vele leerplekken (waaronder een mooie bibliotheek).
Het bezoek werd afgesloten met een vragenronde waarbij ook enkele docenten aanwezig waren. De belangrijkste zaken die wij van deze twee schoolbezoeken meenemen zijn:
Bezoek Secondary – Lauriston Girls College – Verslag door Christel
Vanmiddag bezocht een groep van 5 deelnemers de meisjesschool in Melboure. Facts & data Deze privé school is gesticht in 1901 en biedt onderwijs aan jonge meisjes vanaf an early learning centre, Kindergarten t/m grade 12. De school telt zo’n 1083 leerlingen die tegen een prijs van 35.000 Australische dollar hier ieder jaar terecht kunnen. De campus is gelegen op een mooie plek in een gegoede woonwijk op zo’n kwartier rijden van het centrum van Melbourne. Op de Campus zijn er verschillende zeer goed ingerichte gebouwen en faciliteiten zoals een atrium, zwembad, een gymzaal, mindfullnessruimtes, veel kunstlokalen, een FABLAB, een toneelzaal, auditorium, studio’s en natuurlijk een heel aantal lokalen voor verschillende vakken zoals science, talen etc.
Leerlingen dragen uiteraard een schooluniform. Het was niet toegestaan om foto’s te maken van leerlingen In Victoria is zo’n 45 procent van de scholen een privé school. De markt is derhalve zeer competitief in deze sector. Er zijn ook 10 andere meisjesscholen in de buurt waarmee men moet concurreren. Zo was deze school nog relatief goedkoop met haar 35.000, er waren ook scholen van 55.000 Australische dollar per jaar per kind. De zachte waarden van de school: Missie van de school We inspire Lauriston girls to be courageous lifelong learners and to deepen their outlook as ethical and compassionate young women seeking to resolve new-world problems working collaboratively as responsible, global citizens t shape their world. Onderwijsprogramma’s Het early learning centre en de Kindergarten maken gebruik van Reggio Emelia philosophy of Education. Twee Campussen Er is een campus in Melbourne en ook een buitencampus, iedere leerling gaat in het prep year 12 ook naar de campus die 3 uur buiten Melbourne in een bos ligt: Howqua campus. Daar verblijven leerlingen in cabins samen met de staf die daar ook woont. In jaar 11 en 12 kunnen leerlingen kiezen voor welk diploma zij gaan. Ze kunnen kiezen voor het Victorian Central Exam (VCE) of voor de IB route (international Baccalaurat). Zo kunnen ze de opleiding hier afsluiten met een internationaal erkend diploma. Bijna alle meisjes gaan naar de universiteit. Onderwijskundige ontwikkelingen. De school probeert de leerlingen in de meest brede zin te volgen op hun groei. Maar hierin is ook emotionele sociale groei een item. Zo gebruiken ze een kleursysteem voor de mood. En richten ze mindfullness lokalen in om ook ontspanning te oefenen. Deze school is bezig met verschillende inzichten van Hattie sinds 2005, toen visible learning verscheen. Men adviseert nog aanvullende boeken met onderzoek: High impact teaching strategies, geschreven door een collega van Hattie en aanvullend op het model van Hattie. En Assessment for teaching door Patrick Griffin University of Melbourne Schools Network. Deze meisjesschool werkt samen in het netwerk van scholen die met de universiteit van Melbourne samenwerkt aan school improvement. in dit netwerk werken zij samen met een paar scholen aan het zichtbaar maken van de groei van leerlingen los van de content (vakken). Groei is natuurlijk het magische woord hierin. Belangrijke vraag is hierin: hoe weet je of er groei plaatsvindt? Hoe meet je dat? John Hattie zou zeggen iedere leerling moet .4 groeien op de test per jaar. Hier gaat hen echter om de groei in vaardigheden en persoonlijke ontwikkeling van de meisjes. Hiertoe heeft de school het volgende doel gesteld:
Zij presenteerden aan het eind van de middag hun model: Using Data more effectively to inform teaching and learning.
Conclusie van deze director was dat je door het assessment en de manier waarop je rapporteert verandert, je je hele onderwijs ook meteen verandert. Opbrengsten tot nu toe van dit netwerk:
Dashboard: Develop an online rubric builder, consistent with the feedback model
‘s Avonds een heerlijke wandeling naar de Docklands, Liz had een fijne plek om te eten gevonden!
Tijd om de verjaardag van Peter Koopman te vieren… het team van Arnhem Rivers International School verraste Peter met een ‘Birthday Cake’… met luide stem schalde het ‘Lang zal hij leven’ door Melbourne.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 27-02-2019 |
Woensdag 27 februari – Verslag door Gert ten Hove We bezoeken Mount Waverley Junior College en Mount Waverley Senior College Een frisse start in de parkeerplaats maakte dat mijn auto, een Kia Carnaval, ruzie kreeg met een openslaande garagedeur. Gelukkig was het een lousy tikje dat geen schade opleverde, afijn op weg naarMount Waverley.
Mount Waverley is een secondary school met een junior campus en een senior campus. De school kent een rijke traditie van 54 jaar. We werden allervriendelijkst ontvangen door een in groen gehulde teacherleader, Hayley Dureau.
De school kent een leerlingenaantal van om en nabij de 1900 leerlingen waarvan 600 leerlingen de juniorcampus bezoeken en de rest frequenteert de seniorcampus. Naast de principal, de 3 vice-principals zijn er ook nog 12 teacherleaders. Alweer valt deze zware bezetting op. Ook op deze school lag de naruk op improvement van student outcome en ook zij zijn op journey for growth en excellence.Debbie, een teacherleader gaf aan dat het voor het niet gaat om change maar om improvement. De professional learning communities hebben als doel om de outcome voor students te verbeteren. De winst voor Mount Waverley zit in de cultuurverandering: “het gaat toch goed, waarom veranderen, het is prima zo”, herkenbaar voor veel traditionele scholen ook in het Nederlandse die een verbeterslag naar gepersonaliseerd onderwijs willen maken. Maar zoals Debbie stelt: wat 10 jaar geleden goed was, is nu niet meer aan de orde. Tevens ligt de nadruk binnen deze school op een vroegere start met VCE ( Victorian Certificate Education). Door hier vroeger mee te starten heeft een leerling maar mogelijkheden in het vervolgonderwijs. Tevens is er expliciet aandacht voor de learning intentions en de success criteria. hoewel dit een gulden regel is, zijn de leerlingen, zo blijkt uit navraag, hier nog niet zo enthousiast over: het staat op het bord, maar verder valt het in de praktijk wel mee.
Teach the teacher / Mount matters Hier zit de meerwaarde van de school en waarde voor ons. In het programma Teach de teachers doen leerlingen zelf onderzoek naar het onderwijs dat ze ontvangen ( zie You tube). Student Voice krijgt hier echt karakter, de leerlinge, Student leaders, geven zelf aan dat door deze feedback die ze geven aan docenten hun eigen leren beter wordt. na een voorzichtige start wordt duidelijk dat dit een krachtig instrument voor een diepe verbeterslag:
Naast deze feedback van leerlingen op het onderwijs is er ook nog Mount Matters. Een groep van student-leaders die met regelmaat de gesprekken aangaat over wat beter kan op school. Een interventie om trots op te zijn.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 28-02-2019 |
Donderdag 28 februari – Verslag door Christel en Erik-Jan Ontmoeting met John Hattie.
Hattie zat op deze dag bij zijn uitgever en wij mochten aansluiten tussen 12.00 en 13.30 uur. Zo bezien kwam het goed uit dat de lerarenopleiding onverwacht, due to unforseen circumstances, ons bezoek had afgezegd, zodat we in elk geval zonder nog ergens op te hoeven beknibbelen konden aanschuiven. Hij onderbrak er zijn overleg met zijn uitgevers voor en wij gingen naar binnen in het bijzondere gevoel in één ruimte met een grootheid te verkeren.
We hadden vragen voorbereid, maar voor we konden starten had hij eerst vragen aan ons: hoe wij de bezochte scholen hadden ervaren, wat ons speciaal had gefrappeerd en meer van dergelijke onschuldige starters, om ons op ons gemak te stellen, zo leek het. Aydn was de eerste die schroom van zich afwierp en Hattie vroeg naar zijn opvattingen over de ontwikkeling van op prestatiegerichte docenten naar op groei-gerichte docenten. En daarmee kwam de zitting pas echt goed uit de startblokken.
Omdat het over dergelijke losse vragen ging komt dit verslag meer neer op een opsomming van Hatties antwoorden en gedebiteerde opvattingen dan op een synthese van de reis. We hadden overigens vooraf afgesproken dat we niet gingen wachten op een door hem af te spelen presentatie van zaken die we ook in zijn boeken konden lezen. Het stellen van vragen diende om losse eindjes aan elkaar te knopen of verheldering te krijgen naar aanleiding van onze ervaringen op de scholen. Wat (in elk geval bij mij, ej) dus ook inderdaad gebeurde is dat zijn opmerkingen tijdens de bijeenkomst maakten dat een aantal zaken op hun plek viel (bijvoorbeeld als het gaat om de kracht van data). Dat zal echter bij elk van ons verschillend zijn geweest. In het verslag zijn de min of meer losse onderwerpen waarnaar gevraagd werd of die terzijde ter sprake kwamen vet gedrukt, om ze snel te kunnen terugvinden in de tekst. Wat aan zijn vlotte babbel niet ontbrak was in elk geval duidelijkheid: Hattie zette meer dan eens zijn opvattingen onomwonden en helder neer. Zo moet het niet gaan over uitsluitend groei of uitsluitend prestatie, maar het draait om de combinatie van beiden: growth through achievement. Docenten vallen, ook als ze best wel willen ontwikkelen naar op groei gerichte docenten, echter makkelijk terug in hun oude patronen, waarschuwde Hattie: het is easy to slip back to the easy stuff. Het gaat dan immers om zaken en patronen waar we nu eenmaal aan gewend zijn. In dit deel van ons gesprek benadrukt Hattie het belang van een gezamenlijke taal. De leerlingen moeten de taal spreken en ook voor hen moet het leren zichtbaar worden, zij moeten zicht krijgen op hun groei.
Hattie verzet zich ertegen om zijn model als een script te zien: het mag op elke school anders, mits het werkt. Waar het werkt gaan docenten graag mee, zoals we ook hadden gehoord op enkele van de bezochte scholen die hij op de achtergrond volgt. Ze hoeven hun werk dus niet te veranderen, al is het zeker zo dat het tijd kost. Docenten hebben meer tijd nodig buiten de lessen om bijvoorbeeld data te interpreteren over de groei van hun leerlingen. Waar docenten zich bewuster van moeten worden is dat zij impact hebben. Het zou dus niet andersom moeten zijn dat het werk impact heeft op hen. “Know thy impact”. Wees als docent daarbij efficiënt, om in elk geval de werkdruk niet te laten stijgen, maar dalen. Data gebruik vraagt om leiderschap, bij docenten maar ook in de school. Het lukt maar zelden om beter te worden zonder dat er ook krachtig leiderschap is. Docenten die al 15 jaar (bijvoorbeeld) gewerkt hebben zoals ze dat gewoon zijn te doen, zijn met enige sturing geholpen. En begin dan met data. Dat kan helpen om het juiste gesprek te starten over impact: stel naar aanleiding van data vragen over het leren, maar niet over docenten. Data moeten nadrukkelijk niet als oordelen worden ingezet, maar bijvoorbeeld om erachter te komen wat het betekent om een leerling te zijn, die er wíl zijn. Hoe krijg je dat namelijk voor elkaar? Het antwoord zit hem in dat leerlingen uitgedaagd willen worden. (Tip: zie website van Stonefield School, waar het blijkbaar erg goed lukt). In dit verband kwam ook zijn leerling gerichtheid aan de orde. Geef de leerlingen de verantwoordelijkheid om data te interpreteren en daarover in gesprek te gaan. Interpretatie van data is veel belangrijk dan de data zelf: leerlingen zijn kritischer op het gebruik dan we denken: stop writing and start talking to the learners. Hij verwijst in dit verband op het boek van Graham Nuthall: “The hidden lives of learners”: als je hun feedback geeft weet dan dat het voor Hattie niet gaat om méér feedback, maar om feedback die beter wordt ontvangen. Over peerfeedback maakte hij de opmerking dat die niet zozeer content moet betreffen (deze hoort bij de expert thuis, dus de leraar), maar moet gaan over relating the content: het leggen van relaties is blijkbaar van belang, maar echt specifiek uitgewerkt werd deze opmerking verder niet.
Als het gaat over het meten van groei geeft Hattie aan, dat systemen daarbij behulpzaam zouden moeten zijn. Kalibreren van assessment is lastig, ook voor docenten. In Nieuw-Zeeland worden daar wel vorderingen mee gemaakt, maar de regering aldaar wil dit niet met anderen delen, tot zichtbare ergernis van Hattie trouwens. Over Nederland weet hij tussen neus en lippen door te melden, dat het CITO daarin ook niet bevredigend werk aflevert. Ouders ziet hij in het leerproces van vandaag de dag eerder als hindernis dan als hulpmiddel. Wat hem betreft moeten de kinderen hun ouders maar eerst eens duidelijk maken wat leren is. Hij weet van diverse ontwikkelingen in scholen dat de weerstand juist van ouders kwam… Mobieltjes: digitaal pesten via mobieltjes is een serieus probleem. Moeilijk om mee te nemen in een aanpak. Screentijd die leerlingen maken is overigens voor het overgrote deel passief met een effectgrootte van 0.3. Je hebt er dus niet zo veel aan, hoewel de inzet van social media nog een lang niet voldoende benut potentieel biedt. Bijvoorbeeld voor het stellen van vragen (over grenzen heen, waar Bob mooie voorbeelden van had gezien en kent) en krijgen van feedback. Verantwoorden door impact te bewijzen: houd data in de school en vraag naar de interpretatie ervan. Dat soort onderzoek is beter dan wat in Nederland de inspectie doet (volgens Hatties mogelijk achterhaalde info: hij heeft het nieuwe toezichtkader uiteraard niet paraat). Vraag intern wél naar bewijzen, met name om er zo voor te zorgen dat mensen zich verantwoordelijk zullen voelen voor wat ze doen in lessen, zodat een jaar les ook een jaar groei is. Zaken als lesduur, jongens/meisjes scholen vindt hij irrelevant. Alles kan, mits je je praktijk aanpast aan de vorm waarin die zich voltrekken moet: wie aan 45 minuten lestijd aangepast lesmateriaal heeft terwijl de lessen 60 minuten duren, zal immers al gauw minder effectief zijn. Als goede raad voor scholen die op hun manier willen kantelen in de richting van Hatties model: begin met laaghangend fruit, maar zorg er wel voor dat je dit inbedt in de school; anders is het weer snel weg. Het tot highly accomplished teachers uitgroeien lukt dan beter. Gaan ze dan ook nog samenwerken dan zijn ze niet meer te stoppen! Voor scholen in Australië blijkt het echter wel een probleem om teacher-leaders te behouden. Zij verdwijnen makkelijk naar de beter betaalde leiding gevende posities… In het gesprek klaagt Hattie vervolgens even zijn nood over hoe principals dit soort hoog gekwalificeerde docenten deels ongebruikt laten: ze weten niet altijd goed hoe deze kunnen worden ingezet. De 100 directors die in NSW hun 2 scholen bijstaan zijn er wel op ingezet om de principals hierbij te ondersteunen. Want, al zijn er steeds meer teacher-leaders te vinden, hero-principals leken volgens Hattie toch een zeldzamere soort te zijn. Hoe kun je veranderingen doorzetten in een school? Volgens Hattie is het genoeg om te beginnen met 20 % van je mensen. Daarvandaan kun je groeien. Je narratief is hierbij van belang: voortdurend checken of de ingezette veranderingen werken is noodzakelijk, want als dat niet zo is: stop er dan mee. Bij het aannemen van nieuwe mensen is het ook eerlijk –en slim- om aan te geven aan welke ontwikkeling jij wilt dat ze gaan meewerken, zo concreet mogelijk. Over checken gesproken: de beste evaluaties van je acties doe je trouwens op aan de bron: de leerlingen. (Daarvan hebben we inderdaad mooie voorbeelden gezien tijdens onze fascinerende bezoeken aan scholen). Hoe dan ook is het goed als je laat zien waar je goed in gepresteerd hebt: upscale succes! Het begint voor een leraar bij een schoolleiding die “Wow, you did this”! en eindigt bij “Wow, I did this!”. Eigenaar worden van je succes vinden we erg moeilijk in het onderwijs. We zijn te aardig: we kennen het gauw aan anderen toe, maar zelf zijn we over van dingen die we goed te hebben gedaan bescheiden, terwijl successen vieren toch leidt tot verdere successen! Autonomie: hierover kon Hattie kort zijn: “a disastrous word. Don’t give teachers more, just talk about impact”. Docenten hebben namelijk zeker het recht om les te geven hoe ze willen. En als ze daarmee de gewenste impact hebben, waarom zou je dat dan veranderen! Hattie heeft er dus een broertje dood aan een docent voor te schrijven hoe hij les moet geven. To have an impact is the one reason we went into this profession. Wat autonomie daarin dan te betekenen heeft? Dat kan (te) veel kanten op: kern blijft of een docent bij een leerling groei stimuleert en de verantwoording neemt voor de tijd die het kost: 3 maanden les moet 3 maanden groei representeren en waar dat onvoldoende is, moet ondersteuning worden geboden indien nodig. De leerling heeft in elk geval recht op die 3 maanden groei! Learning intentions: de term wordt nu wat oppervlakkig gebruikt. Inflatie van het begrip dreigt: ze staan op het bord en dat is het dan. Niet de bedoeling. Hoe je het dan fris kunt houden is niet eenduidig aan te geven, maar zijn suggestie is op zich helder: ga uit van leerintenties die “not too hard, not too boring” ervaren worden. Hattie wijst er als het over succescriteria gaat op, dat de focus tweeledig moet zijn: de eerste draait om content (deep) en de tweede op het proces (surface). Allebei zijn ze nodig, waarbij de tweede vaak wordt vergeten. Enige aanwijzing voor een effectgrootte van meer dan 0.1 voor de Growth mindset heeft Hattie niet gevonden, zo moest Hattie tijdens een lunch voorzichtig aan Carol Dweck kenbaar maken: er was geen onderzoek dat het fenomeen als zodanig aantoonde. Tot zijn opluchting (?) viel Dweck hem wel bij, omdat het door haar beschreven verschijnsel in praktijk, naar haar zeggen, steeds verkeerd werd geïnterpreteerd. Het doet er namelijk veel toe wannéér je het idee van dispositie tot groei moet inzetten (en wanneer niet). Op het juiste moment de Grwoth Mindset opvoeren betekent, dat je als docent dan het verschil kunt maken. Veelal situaties waarin je als docent bijvoorbeeld zegt dat een leerling iets nog niet beheerst, met nadruk op het woordje nog. Lesgeven in growth mindset zie je Hattie dus nog niet stimuleren. Het op een strategisch gekozen moment inzetten van het begrip wél.
Slot: visible gratitude Het kleine anderhalf uur was zó om, en we naderden het slotakkoord, dit keer geheel zonder stroopwafels. In de aanloop naar ons bezoek had Bob skypend met Hattie met name een aantal opa-momenten met hem gedeeld. Dit leverde een aantal van de origineelste cadeaus op die Hattie ooit ontvangen zal hebben na een gesprek met een groep onderwijsmensen: elk van de drie geschenken (spelletjes, kinderboeken) was namelijk vooral geschikt voor gebruik met de kleinkinderen (Hattie heeft als ik goed geteld heb zelf 8 kinderen). Ze vielen in goede aarde. En het maakte de presentjes buitengewoon toekomstgericht – iets wat dus mooi aansluit bij wat ons onderwijsmensen bezielt. Is toekomstgericht-zijn immers iets anders dan “to have an impact”?
Hierna kon hij het uiteraard niet weigeren uitgebreid met ons, als groep en in diverse losse combinaties, op de foto te gaan, evidence dat we hem echt gezien en gesproken hebben. Nu nog in de scholen aan de slag zodat ook in de toekomstige data aan te tonen zal zijn dat hij een impact heeft gehad op ons!
Na afloop met het gesprek met Hattie was het tijd voor onze eigen reis evaluatie ‘Two stars and a wish”.
We bezochten restaurant Bergerac voor ons afscheidsdiner…. een heerlijke plek om op onze prachtige reis terug te blikken!
Practise what you preach: met een door hemzelf ontworpen ‘Single Point Rubric’ gaf Erik Jan namens de groep feedback op de organisatie en begeleiding van Gert en Bob. Van onder niveau, via op niveau naar boven niveau werd de studiereis op deskundige wijze geanalyseerd ;-) Met een prachtig fotoboek over Melbourne en woorden van dank namens alle deelnemersin de richting van Gert en Bob besloten we de avond.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 01-03-2019 |
Vrijdag 1 maart – Verslag door Bob Klaar voor vertrek, de twee busjes stonden keurig op tijd voor de deur van de ShortStay apartments.
Een stop over van 7 uur in Singapore gaf ons mooi de gelegenheid per boot de haven van Singapore te verkennen.
Het Marina Bay Sands is een uniek gebouw, zowel de buitenkant als binnenkant van dit gebouw ontworpen door Moshe Safdieis indrukwekkend. Het pronkstuk is het Sands Sky Park. Dit park in de vorm van een boot ligt op 200 meter hoogte bovenop de drie torens van het hotel.
De Gardens by the Bay, geopend in 2011, maken deel uit van het grote plan om Singapore te veranderen van een ’tuinstad’ in ‘een stad in de tuin’. De sciencefiction achtige Supertrees springen meteen in het oog. De twaalf bomen gemaakt van beton begroeid met exotische planen en mos variëren in hoogte tussen de 25 en 50 meter. Tussen de toppen van de bomen loopt een wandelpad dat een mooi uitzicht over de tuinen biedt. Ook deze Supertrees zijn ’s avonds tijdens een spectaculaire licht- en muziekshow op hun mooist. Het park werd ontworpen door het Britse architectenbureau Wilkinson Eyre Architects.
|
| Terug naar boven | Dagverslag 02-03-2019 |
Zaterdag 2 maart – Verslag door Bob Na een lange vlucht van Singapore naar Amsterdam, 14 uur vliegen omdat het luchtruim van Pakistan gesloten was, weer veilig in Amsterdam. Nog een laastste foto en voldaan op weg naar huis.
|
| Terug naar boven |
| Galerij |
|---|
|
Reacties
Nog geen reacties
Reageer
Reacties op deze pagina zijn niet meer mogelijk.